ништо не знаеме едни за други.
не знаеме ништо за јанѕата и кабаетот
што се кријат во брчката
од вкочанетата насмевка
на тој спроти нас. во потта
на дланките не го препознаваме
стравот од смртта и
другите привремени разделби.
на „како си?“ одговараме со
„добро сум“, а во себе продолжуваме
да си ја прераскажуваме прикаската
што нѐ скорнала од сонот.
погледите ни се бездомни, просат
леб од случајните минувачи.