Седум прозорци во дворот на Гундулиќева 24

Вик, крик, липот, радост, смрт: кога настанот ќе стане неизбежен и кога динамиката е непрепознатлива, јас само ги затворам очите и тонам во вителот од звуци, наполу во какофонија, наполу во канонади од младост и страв, од кои исцедувам само танатос, зашто помладиот брат и онака умре, како и сите, симнувајќи се низ празните страници на задолжителната литература во вечност која се повторува, само за нас, како кадар во филм или слика на горчина на сцена во подрум од градот без луѓе, без цветници, без калиграфија.