Превод од словенечки: Лидија Димковска
На падините на крвавата мисла диши нашата тивка
свилена буба. Кон нас иде и нам ни доаѓа.
Никаде никого кој би зборувал за овие
сини цветови, за овие мрачни крошни, за овие
лелеави мириси, за овие едноставни и влакнести
стебла. Отаде постоењето неизброени пурпурни венци,
отаде необликувањето постепено сè повеќе прочистени страсти,
отаде несоодветноста и покрај згуснатата подлога
на натопените неволји, отаде неустројот на најслатките врвови на истиот лик
и понатаму капат пурпурни венци, се нудат, од цвеќето
допираат во голата појава, што стиска вилици
и мрмори за спротивностите во процесот: толку едноставно
на исто толку сопствена едноставност. А тоа не е ништо друго
туку дланки што стануваат рапави. А тоа не е ништо друго
туку шарм што се лизга преку магијата уште пониско,
кон подотворената врата, за да се убеди дека не е. Вистина е дека
воздивот вдишува, што не значи ништо друго
туку дека од шишето излегува воздух. Сега е затворено.
Дали пак со раката ќе минеш по своите фиданки?
Секому ќе му ги нудиш своите јаготки за да не го заборави она
што не останува ни во споменот ни во градите,
опколена со бранувања на тишината, кажувајќи света клетва:
телото на две да ти се пресече, раката да ти се исуши,
и нека те стигне клетва избледена, клетва студена,
клетва целосна: не гледаш ли!? Тоа не е жива
црвена песна, не е рана со сонца полна, не е пламен
со стебло зараснат. Расцутена перуника е, моќ на разумот,
втора семка, со поглед спуштен седумпати.