Во ова малечко одморалиште нема затоплени
черепи на куќи, нема тераси од гробови,
само редови од бранови што доаѓаат во недела наутро,
неговата обична тишина за нарушени животи,
и многуте хотели што чекаат.
Под палмите до водата, еден зет,
се разбира, најчесто висок, и невеста, во бел
облак од свила, чиста и страсен како водопад,
парадираат меѓу своите гости на априлското сонце
а фотоапаратите светкаат и треперат.
Лицето на калуѓерката е врамено во горниот
прозорец на црквата. Очите со одобрување
му нудат совршенство на парот што влегува во Мерцедес
и заминува на патувањето на својот живот
меѓу крвта на земјата и мирот на морето.
Во тишината по сватовите, еден тенисер
удира со рекетот. Пред едно кафуле
двајца мажи палат цигари, некаде рика некој мотор,
а тие подигаат мали филџани со црно кафе
му наздравуваат на крајот на војната.