од срцето не беше куршум.
Залог за љубов ставен преблизу
до срцето. Преблизу за утеха.
Навлегуваше како несакана вистина.
Стакло, прекрасно но непровидно,
ја прободе при несреќата.
Бавно закрепнуваше. Будејќи се,
со него расплакан – едвај гледајќи
ја – крај својот кревет.
Беспомошно пелтечење:
„Што сонуваше?“
А таа: „Не можам да се сетам.“