Кога Господ падна по скалите и се обиде
да стане, ја побара мојата рака.
Тој знаеше дека сум таму. Тој ме слушна
како ја пцујам и колнам креацијата. Но
сопрев, без здив и со ненасочен
гнев, а Тој – со очи кои одбиваа да се
фокусираат, со уши кои уште му ѕвонеа
од падот – ги грабаше воздушните молекули
околу нас. Пршленот му пукна, коските
му се искршија, за вечност сакат, Тој рече:
„Синко, не слушај ја лагата, покорните
и смерните никогаш нема да победат.
Не загуби Луцифер, туку јас.“