МОЈОТ ЧОВЕК
на Богомил Ѓузел
Изморен
се движи по палубата на станот
се напрегнува по полни хоризонти
контури на копно
бродот наеднаш му се занишува
удира со клунот во подводните мисли
морето-мора навлегува нагло
седам спроти настанот
и стареам во секунди
божем ги надгледувам морските болести
а всушност чекам плима пред
јазикот да ми се стори
јаже за бесење