Во темен рог дува древниот бог
– нè вика. Попаднал в трње и драч
се качил на стог од шумскиот глог
и подигнал раце слично на врач.
А од нас, секој сам, занесено
блуди и сопствена светост следи.
Од вечноста црпи понесено
и дрско – простор и време реди.
Притаено, вселената, слуша
немо, пропушта звуци и зраци.
Чека, скришум таложејќи душа,
да проблеснат нејзините знаци.
Која вселена, кој човек и бог
ни налага заводлив сјај и мрак:
сè во сè се ткае и слог во слог
се гнезди, со љубов на брат и враг.
Која вселена, кој бог и човек,
очекува заводлив сјај и мрак.
Сè во сè се ткае – секој ловец
нитка има и прескокнува праг.