Најчесто разговарам со мртвите. … Пред сè
со поетите и писателите. Само тие доаѓаат веднаш,
кога ќе ги повикам. Кога сум, често и сред толпата,
до очај сам. Само тие имаат доволно
трпение внимателно и со разбирање да ги слушаат
моите жалопојки и тогаш кога ќе заборавам дека се покрај
мене и дека и понатаму разговарам, како речиси сиот
живот, самиот со себе. … Најчесто разговарам со
мртвите. … Пред сè со поетите и писателите.
Само нивните живи зборови и уште поживиот молк,
што ги читам од нивните со трева обрснати усни,
се во согласие со нивните дела. И со некои од живите.
Од почетокот на војната, во која многу мои сограѓани,
а и пријатели меѓу поетите, повеќе години
го опседнуваа и уништуваа Сараево, со нив разговарам
многу ретко. И сè почесто, не на умирачкиот
мајчин јазик, туку на јазикот на мртвите поети,
којшто оживува во моите нови песни.
Песни
Во џебот сè уште го носам клучот од некогашниот дом
После војната градиме куќа
Сонцето насекаде и сите подеднакво ги грее
Со ’рѓосан бајонет од Првата светска војна
Дојди, љубов, брзо во градината
Не знам, кога ќе ослепам
Кога и да се сретнеме, долго се гледаме
Најчесто разговарам со мртвите
Сиот живот се збогувам со животот
После војната градиме куќа
Сонцето насекаде и сите подеднакво ги грее
Со ’рѓосан бајонет од Првата светска војна
Дојди, љубов, брзо во градината
Не знам, кога ќе ослепам
Кога и да се сретнеме, долго се гледаме
Најчесто разговарам со мртвите
Сиот живот се збогувам со животот
АвторЈосип Ости