Песни

Со ’рѓосан бајонет од Првата светска војна
го плевам плевелот во градината. Го забодувам длабоко во
земјата, како што можеби го забодувале во тврдиот
леб и мекото човечко месо, во време што е веќе
одамна избришано од неговото сеќавање. Кога во
неговиот некогашен сјај се огледувало од страв и
неизвесност изобличеното убаво лице на младичот,
од кое, на воените гробишта, веќе десетлетија раснат
како и тој безимени цвеќе и плевел. … Со ’рѓосан
бајонет од првата светска војна го плевам плевелот
во градината. … Ја плевам копривата, лутичето… Кога
со бајонетот налетувам на железен фишек во земјата,
дувам во него, како што научив во детството.
Крашката тишина ја прекинува необичен звук и на него
се одзива чук. Чук, кој потоа, цела ноќ
се огласува со својот воедначен, злослутен глас.