Сонцето насекаде и сите подеднакво ги грее. … Нема туѓо
небо и на него туѓо сонце, како што велиш, добар
Алекса, во песната Останете тука. Ни во твоето ни во
моето, подеднакво страшно време. Туѓи се под
заедничкото небо и заедничкото сонце само луѓето
меѓусебно. Непријателски се еден кон друг,
пред сè, браќата, на кои се повикуваш. Уште од
Каин и Авел. На тоа токму сонцето, кое
пресудува дали пченицата ќе дозрее или ќе изгори,
односно дали ќе има леб и вино, е сигурен
сведок. Како и на тоа дека не е родната земја мајка,
за која секој треба да го даде животот. …
Не верувам дека човек живее за да умира за
родната земја. Особено не за онаа која сето време
била боиште, пеплиште и ѓубриште. Која што е,
ако е мајка – убиец на сопствените деца. … Сонцето
насекаде и сите подеднакво ги грее. … Нема туѓо небо и
на него туѓо сонце, како што велиш, добар
Алекса, во песната Останете овде. … Насекаде за човекот
меѓу луѓето, ако е човек и ако е навистина
меѓу луѓето, подеднакво цутат и цвеќето и пелинот.
Затоа на сите кои ги повикуваш да останат овде им порачувам
да одат и да останат таму каде што нема да се прашуваат кој ќе ги
убие, туку кој ќе ги љуби.
Песни
Во џебот сè уште го носам клучот од некогашниот дом
После војната градиме куќа
Сонцето насекаде и сите подеднакво ги грее
Со ’рѓосан бајонет од Првата светска војна
Дојди, љубов, брзо во градината
Не знам, кога ќе ослепам
Кога и да се сретнеме, долго се гледаме
Најчесто разговарам со мртвите
Сиот живот се збогувам со животот
После војната градиме куќа
Сонцето насекаде и сите подеднакво ги грее
Со ’рѓосан бајонет од Првата светска војна
Дојди, љубов, брзо во градината
Не знам, кога ќе ослепам
Кога и да се сретнеме, долго се гледаме
Најчесто разговарам со мртвите
Сиот живот се збогувам со животот
АвторЈосип Ости