крстна коска
барам прошка за мојата земја
извиткана задишана набрекната
вена
распрснува
оваа вина
и два пати бревта на секој граничен премин
и ’рти потем в море без право да биде именувано
подмолно сведоштво на пустош
одекнува во моите коски
во одречената татковина
проголтана во извитоперените нерви околу мојот ’рбет
кој ги чисти сите прашини на светов
додека се слевам удолу
чекајќи ги неблагодарните изгрејсонца
прогонета
во изгон
сета
оваа песна не е убава за вас
зашто е грст земја ронлива
столчена
која прска и збивта
како семето на мажот кој станува татко
во тој замрзнат миг на немост
кога продира
и вреска
и квичи
и потем:
исчезнува