те барав во летот на птиците
и во обликот на облаците
но те најдов само во мојот здив
те барав
како што се бара загубен насмев
како што се бара
залутан поглед
како пат за враќање дома
го барав твојот глас
во старите инструменти
но правот беше нем како стара пајажина
и колку повеќе те барав поглув станував
сончевината се прелеваше во туѓи коси
и водата течеше кон сите земјени провалии
и каменот ја раскажуваше мојата песна
оти ја узнал пред мене и некому друг ја кажал
од ветрот потпомогнат
а јас седев сам и нем
те барав во пазувите на ноќта
но ноќта како да те имаше во себе
па срамежливо се облекуваше
кога ќе затропав на нејзината порта
те барав во мојата коса
мислев можеби тука си се скрила
да ме набљудуваш додека се мачам
и во очите мои те назрев
но, чинам дожд, беше ги заматил
деновите станаа заслепувачки сјајни
и колнев зашто знаев:
можеби ќе те одминам
слеп за твојата светлина
те барав во клокотот на времето
и во допирот со громот
и во тркот на коњите
и во крајот на песните
и под мојата перница
и на географските карти
и во подводните шуми
и зад сите свиоци на мојот автопат
те барав во сите зборови што ги измислив
за да те воспеам
но те најдов
само во мојата душа