обајцата се будиме како пагани за кои светот веќе
не е убав. остатоци од ноќите, великите искони
на страст, се само диви капини на работ на градот,
зората – само слуз на мракот врз прозорските крила
и огледалата. Ломни се спомените на остварените,
рецкави мислите на неостварените согласности.
Помеѓу, само гола гора на отсутноста,
над којашто сè уште трепери свеж сонот
со рајски зеленила и птици кои црцорат
според ритам подеднакво
разбирлив и неразбирлив,
успокојувачки и искушувачки,
блажен и тегобен
уметноста е внатре
