Понекогаш ноќум го сонам Лисабон
Излитен дневник што истекува в сонце
Што се троши во кафулиња, бело што
Брзо се обезбојува, чекорите зачекорени
Устата запечатена, ресицата исушена
Како бранче, така престорен си ти.
Попусто бродот ја влече тапоста во себе
Саудаде се топи во милострасна плима
Но утрото не ќе кормилари со времето
Удобност, си мислиш, но не е
Сè уште вдишуваш сон, со првото сонце
Понекогаш ноќум го сонам Лисабон.