од „Господин Денес“

Во мене отворено небо,
кога брзам низ дрворедот на костените
во онаа одвратна канцеларија
на до капак демократичното и космополитско друштво на писатели
(господинот Денес е некако огорчен).
Душата ми е задоволна
на самотната есенска улица
што ветрот ја мете од паднатите лисја.
Еј, диви коњи на сонцето
во галоп низ ноемвриските магли!
И ти скитнички градски гаврану
скини го јаремот на сенката што паѓа од мене!
Човек без сенка – мислам дека тоа ќе биде доволно.