ивес ми прати sms:
една италијанка веќе трет ден ме гледа под вода.
и јас ја гледам неа. долу сме голи и сами. горе не се познаваме.
му реков, на нашиот секојдневен сленг:
би кул! стеј вел! потоа, според податоците од следната порака,
повторно се нурнал, зашто „долу е мирно и неповторливо убаво“.
го разбрав неговиот крик, на другиот, оддалечен брег.
потоа се нурнав во ориенталните приказни на маргарит јурсенар:
отпатував во кина, па во котор, дубровник, па пак изнурнав
меланхолично, иако тоа веќе ни приближно не е во мода.
видов неколку италијанки, четири чехинки и седум месни унгарки.
го видов чадорот за сонце кој се врткаше во ритамот на телото,
видов и едни модри, неуморни и предлабоки очи:
сакав во себе да ја потиснам страста за нуркање, но не можев
да го тргнам погледот, не можев да ги навлечам очилата за сонце,
воопшто: не можев да се мрднам од местото во песокот,
во кој, сталожено и немо, тонев и тонев.
2001-08-18