Ах, кој беше тој,
што молеше…
Паметам: Пред прагот
се двоумеше, онеме.
Стоеше (трпелив како статуа)
и гледаше во мене,
и во мене гледаше,
како покрај него ги предам
своите мрежи,
како блескаво му ги
покажувам.
Ах, кој беше тој,
што молеше…
Небаре никогаш не замина.
Само молчеше.
А не допре ништо мое
ниту очите
како кога во темница се шета
по сопствениот стан…