„Донесе ли слика од ќерка ти?“
Ме прашува, а во шуплината на устата ми растат нови заби
За да го изџвакам овој момент.
„Да се напиеме по уште еден коњак“, го крева таа
Гласот како да е срп кој жнее жито,
За да испече зборови и да исече леб
Кој дури и се вљубува во ножот.
На масата се одмораат парчиња мармелад
Како листови паднати врз чинијата.
Вистинските листови висат на дрвата во Краков
Завиткани во целофан од магла
Која се спушти да ја заслади вечерта.
(Од англискиот превод на Роберт Манастер и Хана Инбар)