Таа ми беше речиси првата жена и сакав да ја викам Ева.
Ме викаше Пежо зашто за неа имав 306.
Бевме неколку години разлика, таа водеше, и сè дотогаш
не се качив кај некого кој не беше застанал поради мене.
Стоевме крај оградата на земјоделското школо и под
нозете можевме да чуеме
како водата во цевките за наводнување ѝ кажува
слатки тајни на земјата.
„Ако овде посадиш потковица“, рече таа, „за година
ќе порасне колт“. „А ако“, одговорив, „овде посадиш
вентилатор – за минута ќе се развее фустанот на Мерлин Монро“.
Миг потоа усните почнаа да ѝ се ронат како песок
а јазикот ѝ се изви преку моето лице
како остатоци од бран.
Во тој миг светот се подели на оние кои ги затворија очите
и оние кои удираат во тапани на парадата
на зајдисонцето.
Затоа не видов како тркалата на тракторот
кој мина блиску ја истисна водата од барите
и како налик на летачки бакнежи шрапнелите кал
се распрска врз мускулите на облаците кои беа вечерта
проколнати да го истуркаат сонцето
во морето.
(Од англискиот превод на Вивијан Идн)