Смрт на дланка
Откако ќе се совладаш себеси, станува јасно
и лесно да се движиш меѓу осамени луѓе.
Негуваш лузна која другите ја оживуваат
и на крајот сè се сведува
на правото на болка
и движења што слекуваат.
Визиите се повторуваат:
Крошните на дрвјата шумолејќи се откажуваат
разуздан поток потпевнува во брдата
лисицата и птиците се откажуваат од домот.
Припиеното лисје паѓа во калта
и ти местиш две прашања
во насмевката на заминување.
Не е голема наука да се живее со осамени.
Тоа што ти треба е сопствената смрт во дланка
и тело поради кое се заборава.
Смрт на дланка
Воениот удар на душата е неискористен на дланката. Како мислиш да го довршиш замисленото? Зависта ќе те одведе во уништување, а не до ѕвезди. Наместо да спиеш, дозволуваш да те заведе љубовта на другите спрема третите. Обнови ги милиметрите на своето тело додека уште можеш. Ако стане неподносливо, сакај го од мој агол. Искрена е таа страст, дизајнирана да те докрајчи кога тоа никој нема да го очекува. Кога иднината ќе исчезне, единствено за што ќе можеш да се фатиш ќе биде мојата љубов, лажна и измамничка како што сите љубови стануваат ако им оставиме доволно време за завршна реч. Мојот заговор не вклучува сожалување. Тој е извежбана измама, финален акт на теророт, додека огледалата престануваат да бидат твојот верен шепкач на дијалогот. Мојата одмазда стрпливо ќе го дочека твојот подбрадок. Славата и моќта отпаѓаат од него. Се лупат од твојата кожа за да му припаднат на гуштерот кој на ѕидот на последното уточиште го демне поспаниот и здебелен комарец. Осамена е вистината што нè споила за да се откажеме – ти од себе, јас од тебе. Крајно време е ноќта да се спушти на тропските оази на нашето лудило.