На мостот
што ги спојува белите
монмартрски гробишта
закопани со сите
свои мртви
под снегот,
тоа лице
што минуваше:
жена што плаче
и си ги гризе ноктите
чекорејќи бесцелно,
заборавена од ветрот
што ѝ го поткрева здолништето
над колена,
заборавена
од пешаците
и автомобилите, од тој
миг тоа лице
редовно ти излегува пред очи –
кога и да поминеш
преку мост, го гледаш
како заминува.
Лицето
АвторСаргон Булус