На Централната станица
среде тамошната менза
пијаните железничари
го пијат дванаесеттото пиво…
Момците што се врткаат тука
ѝ се пуштаат повторно
на Диди,
На Диди, убавицата зад шанкот;
одново и одново ги креваат стаклените труби
енергично дувајќи во нив,
а потем пред касата стојат
копајќи во џебовите по ситни пари…
На крајот од работниот ден,
Во бесконечноста на работниот ден
часовникот стои јавнат
врз знакот ЗАБРАНЕТО ПУШЕЊЕ.
Физикалец – смачкан и безволен –
со сокриена цигара го дува
чадот низ неговиот ракав
после ден величествена, достоинствена работа…
Џандар на должност не пие –
поради должност, знаете.
Ги поткрева рамената одбивајќи да ја бакне и Диди
и шишето…
Другарот Јончо Вулков Јончев
повторно го снема –
по разглас го бараат да се јави…
Неуспешни глумци
стануваат портпароли,
шутраци кои знаат како треба,
стануваат деспоти,
и нема разлика со диносаурусите –
дел од универзалната мутација: Човештво…
Голема работа!
Надвор, на чистиот круг на месечината
парчиња од салама кучешка-радост
зрачат…
Естаблишментот ќе биде збришан, другари!
Време е за заминување!
Ескалатори насекаде…
А сите можат да се движат –
удолу, кон храната на боговите,
угоре, кон ѕвоното на животот.