Повторно мислам во стихови,
соопштувам зборови на кои не сум им виновен.
Го прифаќам секое соучесништво предизвикано од пишување.
Со пишување врз отвореното, под отворено небо,
врз очајот и болеста, а со иста страст.
За спас секое пишување.
Врз камен, врз затворено и врз непознато,
иако сите зборови се еднакво познати.
Пишување врз сите годишни доба,
апокрифите, врз веќе освоените знаци.
И врз сите меридијани,
пишување врз рабовите, опасно пишување.
И она поради ништо – кое е, пак, секое пишување.
Врз километрите на кои осамени
размислуваме како да ја завршиме празнината на хартијата,
како да го допишеме светот.
За спас нека се и паузите меѓу пишувањето.
По веќе испишаните листови,
пишување на првите редови на следната песна…
Волшебството на создавањето. Создавање на заводливото.
Пишување –
Секогаш взалудно витештво.