Кога синовите ќе паѓаат
во меките длапки на облаците,
кога мајките со празни лулки
ќе слегуваат од врвовите
мирна ли ќе биде раката на галовникот,
рамото уште неизделкано во каменот,
ќе пукаат ли образите на млекарот
меѓу статуите?
О, развихрена свеќо
меѓу столбовите,
одземен духу од билките –
на кој басамак
ќе го продолжиме разговорот
за небидниците
и ќе го гушнам ли издолжениот врат
над исчезнатите светови
јас – пресна пепел на земјописците.
Мирна ли ќе биде раката на галовникот
кога ќе удрат дождовите?