Од растопената свеста
на лунатиците – магма
грозно студена
не раѓа нов живот.
Ма/г/лена
засекогаш го населила
неговиот семир:
безмерност со лед
окована.
Срцето е
црна дупка на смислата
и сесветлината.
Или е смрт
таа мала
смешна играчка.
Тишината е мрак е
неподвижност.
Праисториски
вулкани од иднината
лебдат низ галаксии.
Пораката
која не ја разбираат,
која нема да ја дочекаат:
усмртени
закопани
далечни
на истражувачите на смислата.
Во вечност!
Во магла!
Во ништо –
вие, смешни
играчи на стравот!
Крилјата им се вратиле на боговите.
2002.