уште неразденето
сака да се црпи светлина
од бунарите на сеќавањето
и да се варди
да не се отпаси палецот на левата нога
од каменот расцутен од болка
утрата обично се зарипнати
но влажните јазли на животот
итро ползат до последните зраци светлина
за ужина лебче и малку путер
а заповедана е и по некоја насмевка
да и се најде на смртта кога ќе дојде
багремите пред порта
се заблудени од средниот век:
градскиот воздух ослободувал
мотика не влегува
во леите на избавувањето
во кои се впиени само бивши радости
во највисоката школа на цинизмот:
трудот ослободува
и затоа нема дожд, за по дождот да дојде сонце.