Веќе никого не рецкам.
Ќе го исклучам светилникот и ќе се
закотвам во моето семејно пристаниште.
Повеќето квази другари –
дволични, затворени, прикриени,
нека израснат во пријатели,
кои ќе стануваат сè подалечни и подалечни,
и на крајот одвај ќе се гледаат –
на површината на сред море.
И кога ќе ги видам со кренати раце,
нема да знам дали ми мавтаат
или само се дават.