Измести ме,
скрши ми го колкот!
Сакам да се клати куќава,
стенкањата да ја одлепат ламперијата.
Ене го Вардар се шири како магла,
додека вечерите пасат трева во паркот
и додека клупите подметнуваат газови,
а трчачите со дланки потпираат ѕидови.
Да си моја повторно веќе е неопходно.
Времето отшрафува мостови и зглобови,
парадира блех-оркестар во нашата соба,
конфети и корнети и оргазми ко букети.
Законот на гравитација – ма заебанција.
Летањeто е можно а паѓањето е прегратно.
А нашиот кревет? Па тој е вселената. И се
тресе кога меѓуножјата ни раѓаат соѕвездија.
Сè е кажано, напишано, нацртано, снимено…
На двајцата заедно и 180 г. не ни се доволно.
Сакам ова да потрае, да ми се дига и на 80
и да нè закопаат заедно, во едно легло.
Јас во тебе – ти гробна дупка а јас сандак.