за да го заборавиш јазикот на љубовта
ги пикаш прстите во стаклен сад
пред да си ја удавиш и бестежинската глава…
набргу си запален како дрво во шума
и мораш отсега па натаму да ги проучуваш и зјапаш во рибите
додека тие ги плетат своите мрачни мрежи
таму надвор каде шевовите можат да попуштат под сонцето…
зашто сè уште има сништа кои се случуваат во мракот
и исчезнуваат наместо да ги поништат законите на тежата
или да измислат пејзаж кој никогаш не си го видел
и каде секој планински врв покажува подмолна боја
која ги крие загарите скриени во текстот…
дури и во цвеќето вградено во буквите живее болка
а во одразите океанот се враќа кон вжарената планета…
само јаготките на лицето далечината може да се искапе
а нашите погледи да се затетерават кон повисокиот дрворед на искуството
во лов по сафирната светлина која ја оддувува ноќта…
дали земјата навистина е збиено женско тело
со дојки од летачки камења и дијаманти?
слушаме како нашето обично срце паѓа од нашиот дишечки мост во облаците
и зјапаме во месечината … лимено копче во црниот капут на ноќта