Гримасите на јазикот

одбиваме да ги береме сите тие снежни цветови
стоиме блиску заедно во дрвото за да не свенеме
наскоро и здивот на дрвото ќе се фрли во рацете на ветрот
а чадот кој се провира низ лисјето
потврдува дека жештината ќе го изнесе светот на виделина…
кога загатката на сонот ти тече низ прстите
и самиот стануваш врата во шумата и ги затвораш зборовите зад себе.