Ќе биде
како исклучен монитор,
детско игралиште под снег.
Празно филмско платно.
До вчера се играло,
се пишувало,
се сакало,
и одеднаш – штама.
Некој тука е жив,
но тоа не сум јас.
Залудно се будам.
На одјавната шпица
имиња, места и ликови:
„посебна благодарност на. . . “,
финансирано од,
играа тие и тие.
Ова некако набрзина –
кога почна мајката,
кога заврши?
Ни пуканките
не ги изедовме.
Салата се испразни,
а јас уште чекам.