Цело маало ечи
од неутешно мјаукање –
некое маче си ја вика мајката
или бара нешто да јаде.
Во ниедно време се потегнав
да го барам меѓу тараби,
црно-бело е
со големи, уплашени очи,
и кога му се приближувам бега.
Прв школски ден –
свеченоста на мигот го покрива стравот
дека милосрдниот допир на детството
полека преминува во силен стисок.
Некои деца се држат за скутот на мајките,
други изгледаат некако достоинствено,
подготвени да се фатат во костец
со она што уште не го разбираат,
но кое лебди врз школскиот двор како фантом.
Еве, поминаа неколку денови
и мачето веќе не се слуша.
Можеби некој го вдомил,
се навикнало на улицата, или го згазило кола.
Нема многу опции за малите суштества
кои се обидуваат да си го најдат патот.
Те гледам како го фаќаш за рака другарчето
и те местат во редот.
Поаѓаш без да се свртиш
додека срцето ми се стега –
толку си мал и ранлив,
а толку решителен во одот.
Ти посакувам да победиш во играта
која до сега никој не ја добил.
1 септември 2012