О патнику, од патот за миг слези,
крај капините и лозите седни,
крај водата, дрвјата и каменот бел.
Тука лежам јас, момче и крал.
Студен мрамор лице ми е, и раце, и нозе.
Облечен сум во папрат и паднато лисје.
Ни јас не минав долг пат,
И јас еднаш живеев и дишев.
О патнику, остави го патот за миг
и врз лицево мое капините смачкај ги.