Во пустината стрмно
се креваше
неистраженото чувство, светлоста
ноќе клокотеше под стапалата.
На месечеви патеки, студено,
светкаа туѓите стражи, никнеа
кон клисурата, меѓу свирепоста
и стравот. Како кај задумна жена,
под стомакот на пустината булка,
потреперуваше, занес од пророк
што скипнува. Го кренавме логорот
во нејзиниот одблесок, ѕидавме
педесет и два дена, презреани
на ветрот. Жолти бубачки во правта,
врз гневот, по напукнатите мисли.