Зарем око сред зеленило,
лушпа од сјајна небеска
драма. Ќе пристигнат момче
и старец, и ќе тргне глас,
Вероника на прсти низ обредот
ќе мине, ја гасне заборавената
свеќа, низ угари морски чека
пат. Другата црвенее на дожд.
Се нема каде, трската лае
на ѕвезда, големото и малото
затегнале лак, до кладенецот
ќе биде можно. Обладаху
иноплеменици и туга беше
всем езиком, оче Клименте.