Кориците на сенката, тревнати,
подотворени, ракописот жуборлив,
ветровит, пренаселен. А смреката
треба да изникне, збунета, мокра.
Прашина од месечеви мразулци
над запирките провејува, трупа
во значењата; само патеките
продолжуваат, заводливи, празни.
Смислата, смрзната вечерна птица,
некаде зад ритмот, во разурната
црква, со снегот страшлив завева.
По хоризонтот во мислата, невешт,
како по жица чекори голем патник.