од англискиот превод на Ана Хадсон и авторот: Елизабета Баковска
Девојката во црно сака да ѝ кажам колку е саатот. Воздивнува како некој кој чекал и чекал, и сака да кажам колку е саатот, кои бројки ги покриваат стрелките на лицето на часовникот токму во тој задржан миг.
Три воздишки подоцна, еден младич ѝ пристапува и го бакнува вкусот на кафето на нејзините усни. Гледа дека доцни. Ѝ се чита на лицето.
Младичот со стеснување ме погледнува. Прашува за времето.
„Девет и дваесет и девет“, ја слушам кај што му вели.
Ја зема за рака, се извинува стопати. Храброста ме напушти кога сакав да кажам девет и триесет и две.