според Верлен
Сите ружи беа црвени
а бршленот беше сиот црн.
Најмил, таа мала промена што ја правиш
одново ги буди сите мои стравови.
Небото беше премногу сино, прекревко,
морето презелено и воздухот пренежен.
Секогаш се плашам – така е кога чекаш! –
дека ужасно ќе ме напуштиш
а уморна сум од зелениката со лакирани листови
и сјајното шимширово дрво
и од бескрајните селски пејзажи
и од сè што не си ти!