О розо вон дофат на времето и сетилата
О бакнежу повиен во шамиите на сите ветрови
изненади ме со еден сон
во кој моето лудило ќе се штрекне од тебе
ќе побегне
за да ти се доближи
Го открив времето
на патот кон тебе
си ги открив сетилата
бегајќи од тебе и одејќи кон тебе
Помеѓу бегството и приближувањето
има еден камен голем колку сон
Тој не приоѓа,
Тој не бега
Ти си ми татковината
Каменот не е тоа што сум јас
и затоа не сакам да се соочам со небото
ниту да умрам срамнет со земјата
Јас сум сал туѓинец, засекогаш туѓинец.
Би биле среќни да ме видат мртов
АвторМахмуд Дарвиш