Авионите со кои летам не се уриваат

/, Блесок бр. 31/Авионите со кои летам не се уриваат

Авионите со кои летам не се уриваат

Sophie B. Hawkins
Кон Лета
Прозорска саксија
Авионите со кои летам не се уриваат
Прво, Пеколот

1.
Нанесувам Бактин врз испосечените раце
мирис на болница
спокојство среде насобреаните списоци
божем хартија ножевите
ми ја параат кожата. На телевизија:

напиши песна, исфрли го сметот;
во дупчето, пак, од мојот најлош пар чевли:
докторирај, испрати и e-mail на сестра ти;
а под мачката:
купи хартивчиња, Баунти, сапун,
и почни да учиш полски.

Покрај списоците со непречкртани нешта,
колони од броеви
ми го мерат врзувањето крај со крај
на месецот.
Во меѓувреме перам чаршави
од петни жили трудејќи се

ко блескава чаша да ми остане
ноќниот живот, зашто мечтаам
за купишта хартија во врска со него
што божем суво лисје
ги расфрла невремето.
Не можам ни да ги средам
ни да ги запрам. Ја отворам устата

кон небото, полна копнеж
по старите мириси што ме обвиткуваа
во истиот миг кога ќе скокнев
од школскиот автобус
право во прегратката на мама:
ротохартија, антисептик, чипс со вкус на чоколада.

АвторМелиса Фондаковски
2018-08-21T17:21:43+00:00 март 1st, 2003|Categories: Поезија, Блесок бр. 31|