Најпрвин ги препознаваме вистините
како нешта што им се случуваат на други,
рацете ги зграпчуваат потпирачите на столовите
клопче во кое телата ќе ни се претворат
кога ќе стигнеме во хотелот –
никогаш не сме помислиле
дека би можеле да загинеме во сообраќајка
кога клунот стреми кон земјата
и огнената топка зататнува низ кабината
исчезнувајќи – ко табуретка – толку полека,
а јагленисан чакал од ковчињата во твојата рака
се измешал, нераздвојливо,
со чакалот од мојата рака.
Авионите со кои летам не се уриваат
АвторМелиса Фондаковски