– Добра ноќ, Елке. Се надевам дека ќе можеш повторно да заспиеш, откако те –
– Немој да се секираш за мене, рече Елке и спушти.
Сега Моника повторно беше сама. Се тегнеше во кревеот и го наслушуваше ветрот кој надвор вееше низ ноќта. Како пијан човек во бегство. Не, тоа не одговара. Всушност ветрот не може да се спореди со ништо. Особено не кога човек е оставен на негова милост и немилост, некаде меѓу небото и Земјата во вагон што се нишка ваму-таму, кој во себе содржи четири прескапи станови. А еден од овие станови ја содржеше неа, Моника. Лежеше во креветот, во соба со мртва темница.
Долу во Wheel Bar сигурно уште одамна беа изгасени светлата. Си замислуваше како би било ако сега, во ова време, се обие таму. Што би нашла? Напуштен локал со маси на кои столиците вежбаа стој на глава. А во еден шкаф и безживотната облека на келнерките. Малите плочки со имиња. Тина.
Моника со напор ги одвои своите мисли од името; беше тешко, како глутница кучиња што е врзано со еден единствен каиш. Сепак ѝ успеа. Си врза ракета за грбот и полета над градот. Црното ноќно небо ја правеше невидлива. Долу се провлекуваа илјадниците згради од кои се состоеше градот. И сите тие само што не пукнале од што беа полни со луѓе. Нигде не се трошеше простор за џабе.
тоеше во место, а Моника се замота поцврсто во јорганот. Во тој миг непознати луѓе се возеа со екпсресните лифтови до своите станови.
Моника се заврти настрана и зјапаше во темнината. Ќе ги затворам очите, си мислеше, дури кога ќе продолжиме да се вртиме. Иако знаеше дека погонот на панорамата секој пат се придвижуваше со крајна сталоженост и нежност, така што едвај се забележуваше. Во врска со тоа немаше што да се приговори. Единствен проблем беше, што никој немаше заслужено толку нежно да се однесуваат со него. Никој. Барем не ноќва, си мислеше Моника. Барем не од страна на една огромна безживотна метална конструкција на работ од еден средно голем индустриски град.