Повеќе од еден час му беше потребен на техничарот, за да ја отстрани грешката во подесувањето на време во модулот. И сепак не можеше со сигурност да ја исклучи можноста дека проблемот нема повторно да се јави.
– Океј, рече Моника.
– Не можам со сигурност да ја исклучам можноста дека проблемот некогаш повторно нема да се појави, повтори техничарот.
Изразот на лицето му беше намуртен. Се чинеше дека е лут на самиот себе. Веројатно не се случуваше често да го изврши налогот само до половина. Моника повеќе што сакаше е тој да си оди. Го испрати до вратата од станот и му отвори да излезе.
Погледна на часовникот и одлучи дека не беше многу доцна за солиден ручек. Од едниот од четирите регали наменети само на темата храна извади книга за готвење што беше специјално за азиски јадења. Најде нешто што изгледаше прилично добро и започна да го исчитува рецептот. Половината од состојките за кои стануваше збор не ѝ значеа ништо или ги немаше дома. Разочарано ја затвори книгата и ја врати назад на регалот.
Во кујната беше сосема тивко.
Моника плесна неколку пати со дланките. Бидејќи тоа не доведе до некоја значајна промена, се расепеа. Гласот ѝ беше горе-долу сличен со оној на Сузан Вега, не многу, ама сепак. Тивко потпевнувајќи се облече, го одбра најтенкиот од трите есенски капути, го обмота својот омилен шал и го стисна копчето за сопирање. Како што е вообичаено станот крајно нежно се затресе. Доколку некој не знае, бездруго тоа ќе го сметаше за чиста вообазба.
Го напушти станот и со лифтот се возеше кон главната кула. Кафето со не многу креативното име Wheel Bar беше празно, и покрај тоа што беше време за ручек. Фала богу ни трага ни глас од госпоѓа Шустер. Моника седна на една маса близу вратата од кујната. Така на келнерката нема да ѝ треба многу време за да ѝ ја донесе нарачката.
– Здраво госпоѓо Штилинг, рече келнерката. Убаво што често Ве гледаме овде.
На Моника одненадеж ѝ стана вруќина. Беше заборавила да го симне шалот.
– Ах, да, рече зацрвенета во лицето. Кафето кај Вас е навистина добро.
– Дали веднаш да Ви донесам едно?
– Не, би сакала нешто да јадам. Значи едно мало пиво и …
Иако уште одамна го знаеше менито напамет, го превитка и го проучуваше изборот на закуски. За малку гладни, пишуваше таму.
– Еден тост со кашкавал, се одлучи. Со кечап.
Моника гледаше по неа кога се тргна од масата. Аутфитот што го носеше за на работа малку потсетуваше на тениска опрема. Над малиот компактен задник на младата девојка материјалот се затегнуваше и образуваше еден единствен набор. Моника во еден миг ги затвори очите и се замисли. Потоа ја протресе малку главата и повторно ги отвори. Ја допре студеникавата површина на масата, насети трошки и масни дамки кои потекнуваа од поранешни муштерии. Можеби дури и од самата неа. Кога за ручек јадеше во Wheel Bar речиси секогаш седеше овде. Тоа беше нејзината вообичаена маса. Мојата вообичаена маса, си мислеше Моника и го повтори тоа неколку пати, сè додека зборот не почна да поприма некакво мрачно значење. После пет минути келнерката ја донесе нејзината нарачка. Моника избегнуваше директен контакт со поглед, но повторно гледаше по неа. Наборот повторно беше овде и при секој чекор намигнуваше.
Јадеше бавно и промислено. Понекогаш ѝ се случуваше премногу бргу да го голта јадењето, а потоа ѝ се лошеше. Тостот со кашкавал беше перфектен. Крцкав а истовремено сочен. Кашкавалот беше само подрастопен.
После јадењето остана да седи уште еден саат и гледаше низ прозорецот. Од овде маглата не изгледаше толку густа. Можеби заради тоа што уште одамна ги немаше исчистено прозорите во својот стан. Или, пак, времето едноставно се беше сменило. Едно од тие две. Повторно и повторно доаѓаше келнерката и прашуваше дали треба да донесе уште нешто, а Моника секој пат размислуваше и го прелистуваше менито, за потоа повторно да врти со главата и да промрмори:
– Фала.
Келнерката ниту еднаш не ја симна љубезната насмевка. Моника седеше таму и ја набљудуваше. Попладнето започна. После некое време одлучи дека доволно долго седеше овде и плати. Не заборави на келнерката да ѝ даде фин бакшиш. Потоа се врати во својот стан. Кога го симна шалот – зошто ли всушност стави шал, кога и онака не отиде на отворено? -, ѝ навреа солзи на очите. Мораше да мисли на младата келнерка. Колку години можеше да има? Шеснаесет, седумнаесет.
Имаше желба да се бања в када, по втор пат денеска, но овој пат не ја наполни кадата до горе. Од комодата за долна облека го извади својот – е, да, името на овој апарат звучи толку будалесто, како јунак од некој стрип за деца. Секојпат кога негде ќе го прочиташе или слушнеше, ѝ стануваше незгодно. Ама мораше да го има. Инаку ќе пукне. Од похота, од – само кратка сеанса во када, си велеше, потоа ќе ѝ биде подобро. Сè уште ѝ требаше лубрикат за да може во себе да го внесе ова црно чудо. Како тинејџерка, си мислеше. А и воопшто беше многу тешко за неа да дојде до оргазам, кога е нешто внатре во неа. Однадвор беше полесно и побргу, но резултатот никогаш не беше толку интензивен. Седеше во топлата вода што ѝ доаѓаше до пупак и под главата си постави еден свиткан пешкир. Бидејќи водата не можеше да го достигне секој дел од кадата, се штрекна од студената површина кога сакаше да се потпре наназад, но после неколку минути се привикна на тоа и сè одеше лесно. Мислеше на младата келнерка. Си ја замислуваше мокра, небаре шетала на дожд. Униформата се соблекуваше сама од себе, од ова мало свитливо тело подготвено за авантури. Боже мој, што сè можеше да се прави со вакво тело.