Панорама

Панорама

Панорама


I am sitting in the morning
at the Diner on the corner
I am waiting at the counter
for the man to pour the coffee

Оваа трократна определба на почетокот, временска и просторна. In, at, on. Беше сосема едноставна слика, зумирање одозгора врз еден единствен човек кој седи во едно кафе. Тоа беше вистинска поезија, не онаа тешко-загадочна небулоза која постојано се презентира насекаде. Тивко пееше до крајот на песната:

I am thinking of your voice
and of the midnight picnic
once upon a time before the rain began
and I finish up my coffee
and it’s time to catch the train

Моника ја пушти песната пет пати едно по друго, но веќе не пееше заедно со неа (бидејќи звукот на сопствениот глас ѝ посредуваше чувство на напуштеност), туку ги остави усните немо да се придвижуваат. Потоа го преслуша целиот албум. За тоа време гледаше низ прозорецот. Мислеше на тоа, колку би било убаво доколку би можела прозорецот да го управува со далечински управувач, исто како и музичкиот систем или телевизорот. Тогаш би можела особено убавите мигови едноставно да ги вклучи или протокот на денот да го забрза и забави, зависно од потребите. Fast forward. Колку лекомислено и некомплицирано изгледа еден град во забрзана снимка: фаровите од колите се претопуваат со многубојните ленти на мајското дрво, кои без шевови се развлекуваат низ улиците, сонцето е паричка фрлена од Исток кон Запад, градежни кранови се издигнуваат над згради кои сè уште беа во изградба, облаци поитуваат на небото како стадо овци во бегство од овчарски кучиња. Сè е проточно, сè преминува едно во друго. Луѓето можат да се видат најмногу стотинка од секундата, светкаат низ сликата како нечистотија врз стар филмски материјал.

Моника седеше со затворени очи кога некој заѕвони. Ѕвонењето ѝ го раскина мечтаењето и урбаната поезија од песните на Сузан Вега. Притисна стоп на далечинскиот управувач, стана и отиде до домофонот. На малиот екран виде човек во комбинезонки. Ова мора да е мајсторот. Дојде премногу рано, беше дури девет и десет. Еден миг се колебаше, потоа притисна на синиот стилизиран палец под екранот и вратата се отвори.

– Добро утро, рече техничарот. Од фирмата Treadmill, овде сум заради контролниот уред …?
– Да, повелете, рече Моника и се тргна настрана.
Сакаше на техничарот да му го покаже патот, но самиот го најде. Сите станови на панорамата го имаат истиот распоред, само некои имаат обратен редослед на просториите. Мажот веќе бил во многу станови и веднаш знаеше каде треба да оди. Моника немо го следеше. Кога мина крај едно огледало, накратко контролираше дали фризурата ѝ се растурила при автомасажата. Не, сè беше во ред. Изгледаше како и секогаш.
Техничарот го најде контролниот уред и без зборови започна со проверката.
– Да, рече Моника. Овде има некоја грешка во временското подесување …
– Аха.
Го отстрани горниот поклопец. Кога беше средено и тоа молскавично се обгледа наоколу, механички се насмевна и рече:
– Имате убав стан.
– Благодарам, рече Моника подигајќи ги рамениците.
Техничарот кимна ревносно, небаре таа му противречи. Потоа повторно му се посвети на контролниот уред и мрмореше:
– Глупава работа е ова со копчето за сопирање. Непогодно програмирано, доколку мене ме прашате. Ама сепак. Сте имале среќа.
Што точно мислеше со тоа, не ѝ беше јасно на Моника. Сепак не потпраша. Наместо тоа рече:
– Не сакам ни да помислам на тоа што ќе се случеше ако навистина бргу морав да избегам од станот. Мислам навистина бргу.
Техничарот сега го беше отстранил и последниот шраф и од контролниот модул го подигна многу тенкиот метален штит со боја на месо.
– Се обидовте да притиснете уште еднаш?
– Како, на копчето?
– Да.
-Ама тоа немаше ништо да смени. А и не ни може. Мислам, доколку тркалото одненадеж продолжи да се врти додека јас сум во лифтот, паѓам, сеедно што ќе направам, така? Освен тоа во лифтот не ни има копче, затоа не Ви го разбирам прашањето дали сум притиснала уште еднаш?
– Океј, океј, рече техничарот. Сакав само да бидам сигурен.
Со дланката си го избриша лицето, а потоа опипуваше по својот колан барајќи соодветен алат. Бидејќи не го најде, се наведна и провери во својата кожна чанта. Буричкаше и буричкаше и конечно го најде: долго сребрено чудо кое Моника дури и да сакаше, немаше да знае каде му е местото. Вакво нешто можеше да најде употреба во салите за оперирање или во простории за мачење, ама овде –
Се накашла и се загледа на друга страна. Беше напорно да се има непознати луѓе во станот.

АвторКлеменс Ј. Зец
2018-12-19T12:51:06+00:00 декември 21st, 2015|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 103-104|