Момчињата никогаш не плачат

/, Литература, Блесок бр. 70/Момчињата никогаш не плачат

Момчињата никогаш не плачат

Дамка жолто светло повремено се појавува на прозорецот на нашето купе, а потоа ја бришат соголените гранки на високите стебла кои растат во мочуриштето покрај железничката пруга. Возот се движи бавно, дамката од месечината на дебелото сино валкано стакло трепери и потреперува како кибритче на ветар. Три лименки пиво на пластичната маса пред нас – ќе го натопам ова патување со алкохол, ќе го запалам моментот, а потоа во пепелот ќе ја барам приказната.
Моите пријателки се луди како мене, но само затоа што пивото е на моја сметка. И картите. Го фативме последниот воз, ќе пристигнеме таму по полноќ – а не сме сигурни каде живее, ниту дали ќе успееме да ја пронајдеме. Поинаку е во нејзиното родно место – толку е мало што нема трамвај ниту автобус, може да се преоди за миг, и сигурно е како направено од лего коцки – а сепак, ние не го познаваме и ќе се изгубиме меѓу неговите патеки, во совршено тркалезните лего дупчиња со чисти бои, излиени.
Назад по пругата, во градот, таа ги преспива деновите и учи ноќе. Пред повторно да отиде на спиење, босонога оди по улиците – утринската роса го разладува асфалтот до температурата на нејзините стапала. Големиот град не ја плаши во матното зазорување, тогаш ѝ припаѓа само нејзе, сивата ѝ станува омилена боја. Се враќа во стивнатиот студентски дом и оркестарот на нејзиниот туш им праќа звуци на водоводните цевки, десет соби низ ходникот, поплавувајќи ми ги сништата. Пред да оди на спиење става капки за очи во очите, капки за нос во носот, крема за раце во кожата која е толку мека што тече, и ја втрива антибактериската крема во лицето, чистејќи се до храмот, породилното одделение. Се лизнува под покривките, со тело опуштено во пижамите, слободно како празен автопат. Тогаш го исклучува будилникот на цимерката и исчезнува.
Нејзината цимерка Јања е мојата најдобра пријателка која понекогаш ѝ го чита дневникот. Така знаеме сè за босоногите шетања, зближувањата со градот, и така знаеме за нејзината нова омилена боја. За останатите ритуали дознавам од Јања, која секогаш доцни на утринските предавања. Понекогаш тајно ги намирисувам на нејзината перница, кога неа ја нема во собата, а Јања е во бањата. Поради нејзиниот чуден распоред на спиење и фактот дека заминува дома за викенд ретко ја гледам, а понекогаш не ја ни препознавам кога ќе ја сретнам на попладневните предавања или во мензата. Кога ќе се најдеме во исто друштво, разменуваме неколку погледи – јас имам навика да зборувам премногу, а таа да замине. Не ги сака моите приказни ниту кога ќе ја протапкам по грбот, кога ќе ѝ ја разбушавам косата. Одеби, вели.
Еднаш наврати за да позајми книга, па ѝ отсвирев една од моите песни. (Во дневникот запишала дека ѝ било незгодно како гледање talk-show во кое луѓето ги изложуваат своите емоции како безвредни и евтини дрангулии во излог од бутик). Таа ме бакна – од сочувство, веројатно – во аголот од устата.
Потоа требаше заедно да одиме во кино, но немаше филм. Останавме во нејзината соба, седевме на креветот и разговаравме. И тогаш, спонтано, како на скриена камера, се наведнав да ја бакнам. Ми возврати со бакнеж – вкус на каење ми е веќе на врвот од јазикот. Следниот ден кога замина дома не беше викенд.
– Каква љубовна приказна – вели Јања, лижејќи ја пивската пена од раката. Бучењето на локомотивата ме залулкуваше во мечтаење, месечарење. Кити плачеше цел филм, но веќе беше пијана кога влеговме во киното.
– Каква ебана љубовна приказна – повторува Кити наведната над лименката пиво, усните и танцуваат околу отворот, следејќи го ритамот на разнишаниот воз.
– Romeo and Juliet they never felt this way I bet… си потпевнувам, полека сошивајќи ја насмевката на лицето.
– It’s just that our little Juliet doesn’t seem to know it yet – Јања отпива уште една долга голтка и потонува назад во седиштето.
Некаде на половина пат сме кога вратата од нашето купе се отвора и еден маж прашува дали може да седне со нас. Како возот да е преполн и никаде да нема друго место. Кити, најмалку срамежливата и со најмногу пиво во себе, почнува да разговара со него. Лицето му е истуткано, сувата набрана кожа наликува на слоновска. Ги испружува рацете пред себе и бара да погодиме што се тркалезните нешта кои изгледаат како бубачки кои му лазат под кожата. Прашувам дали се некој вид црви, крлежи можеби. Се смее. Потоа ја милува косата на Кити и раката му се спушта низ нејзиното рамо. Таа заиграно му ја оттурнува раката.
– Ништо пред брак – вели со сериозен глас, гледајќи го мажот со ширум отворени очи. Треп-треп, како во цртан.
– А јас, како нејзина постара сестра, имам право на првенство – вели Јања.
– Ма, ќе ве женам и двете – вели господарот на крлежите.
– Среќници – мрморам, едвај доволно гласно да ме чујат.
– Ти не бери гајле – ме погледнува – тебе не би те па да си последно женско на светов… Него, дали си ти воопшто женско?
– Не – велам – но со вистинскиот маж, сигурно…
Нè прашува дали гледаме телевизија и ние му кажуваме дека немаме телевизор. Вели дека бил на „Жива вистина“. Стигнал таму бидејќи се женел триесет и четири пати. Ги троши сите пари на алиментација и дијализа. Кити и Јања се фасцинирани.
– Која од нив ја сакаше најмногу? – прашува Кити.
– Но… каде ќе живееме? – вели Јања.
Вели дека не ги разбира жените. Се менуваат штом прстенот ќе им се лизне на прст. И тука не можеш ништо. Доаѓа кондуктерот да ги прегледа картите. Вели дека се симнува од возот на исто место како нас и дека може да нè префрли до каде ни треба. Бубачките од човековите раце заминуваат назад во пазувите.
Слегуваме од возот, црна темница е. Месечината некаде исчезна и тоа е чудно бидејќи никаде не гледам облаци. Или се само облаци, не знам.
– Па, што правите девојки овде вака доцна? – прашува кондуктер-таксистот, додека автомобилските гуми ги милуваат кривините на улицата, а Јања и јас се луламе на задното седиште.
– Дојдовме да се забавуваме – вели Кити – Чувме дека имате супер дискотека.
– Па, ако ве разочара музиката, нашите момчиња сигурно нема. Сто пати се подобри од градските.
– Не се сомневам – вели Кити.
Во зградата каде живее, на неколку врати нема имиња и таа е зад една од нив. Кити и јас седнуваме на скалилата кај влезот и ја праќаме Јања да ги пушти антените и да ја насети цимерката. Пивото од неа ги истисна сите инхибиции и сега оди весело наоколу, чукајќи на секоја безимена врата, потпевнувајќи си во брадата, поп. Желудникот ми е стуткан, како јазол, Кити се наведнува преку оградата на скалилата и се ниша како дете на игралиште. Познати гласови прокапуваат одозгора, Јања ја пронашла. Кога пристигнуваме горе, погледот ѝ паѓа од моето лице кон тепихот како одбранбен орган.
Живее со баба ѝ, но баба ѝ моментално ја нема. Станот не е уреден како што би сакала, но и баба ѝ еден ден ќе умре. Тогаш можеби и ќе ги остави гоблените на ѕидовите – некако се совпаѓаат со нејзиното чувство за гротескно. Ќе го исфрли целиот мебел, и теписите, и со прсти ќе ги обои собите – кога ќе умре баба ѝ.
Не ме гледа и кога ѝ ја ставам раката на рамо, вели: да одиме надвор, дискотеката е сè уште отворена – и така одиме надвор. По пат купуваме пиво на бензинската која е отворена цела ноќ. Прилично е лошо, но пиеме уште. Одиме по улиците кон дискотеката, две по две, таа и Јања водат. Таа – сениште во блескаво бела ноќница која ја облекла преку панталоните и маицата.
На овој агол првпат се бакнала, од овој ѕид скокнала и ја скршила раката кога се обидела да му ја покаже на момчето, љубовта на нејзиниот живот, тетоважата меѓу грбните лопатки, дека може да лета со помош на чадор – баш како Мери Попинс.
Одиме во тишина и кога повторно ѝ ја ставам раката на рамо, овој пат не се трга.
– Се е тоа срање – велам, не знаејќи што точно мислам со тоа. Таа знае. Разблажено пиво на нејзините усни.
Дискотеката е вистинска дупка, таа зборува со сите. Седам во аголот додека Кити и Јања танцуваат. Музиката е гласна, но сите сме пијани и тапи – или сакаме да бидеме. Доаѓа до мене и ме бакнува – силно и насилно, како да не сум јас онаа која ја бакнува, како да сум тетоважата на нејзиниот грб, ноќницата преку нејзината облека, чекан за разбивање излози на дуќаните во малиот град. Ѝ го возвраќам бакнежот додека музиката станува неподнослива.
На пат кон станот, небото бледнее во зора, се бакнуваме додека Кити и Јања заостануваат зад нас, со усни излижани од лошо пиво и уште полоши момчиња. Кога заспиваат гледајќи телевизија, ние одиме во нејзината соба. Капаците на прозорците се спуштени до крај и овде е повторно ноќ.
– Пијана сум – вели и дозволува да ја бакнувам.
Сакам да ѝ речам да побегне со мене, далеку од овој мал град – но веќе е. Сакам да ѝ речам дека можеме заедно да ги потрошиме автомобилските гуми, да се изгубиме некаде, без карти, ориентир, но ни јас ни таа не знаеме да возиме. Сакам да ѝ речам дека плачев во киното, иако не плачев, но сакав – а не можам да речам ништо бидејќи усните ми се врз нејзините и на нејзиниот кревет сме. Сакам да ја видам, во придушеното светло ѝ ги наѕирам само размачканите црти. Ја расоблекувам – и кога ја допирам нејзиното тело ми се распаѓа под прстите без најава, како жива растурена од искршен барометар. Нејзините очи – заклучени – усни – нос – дојки меки и топли – мазнотијата на стомакот – влажните кадрици на пресекот на нејзините бедра -=- парчиња кои ниту еден допир не може да ги слепи. Но продолжувам да допирам – бидејќи не можам да ја пуштам, бидејќи знам сè за магиите и малите градови. Полека се лизга под моите раце и се крева од креветот. Ме гледа нежно, преблаго, ми ја разбушавува косата. И ја нема.
Нејзината мајка, која живее во станот над нив, сабајлето нè вози на железничка станица. Далечината е занемарлива, но ние сме преморени. Како станавме ја прашав дали е сè в ред – со нас, мислам. Исплука „да“ заедно со пената од пастата за заби. Потоа ги исчисти со конец. На станицата купувам весници бидејќи Јања и Кити ќе спијат во возот. Се вртам и таму е – стои под натписот на станицата – со мајкината рака на рамото. Кратко мавта со раката во наш правец, импровизирано збогум.
Додека ја преоѓаме пругата кон возот, облаците ненадејно се кршат и како од небесна кофа дождот се излева врз нас. Кити и Јања трчаат – јас одам полека, со глава покриена со весник. Во купето седнувам до прозорецот, токму на време за да ја видам како исчезнува зад занишаните врати на станицата. Кити и Јања се навалени една на друга и веќе дремат кога ги раширувам весниците пред себе – црнилото на буквите растворено, стопено на дождот. Совршена сива.

Превод од хрватски: Александра Димитрова

АвторМима Симиќ
2018-08-21T17:21:03+00:00 февруари 14th, 2010|Categories: Проза, Литература, Блесок бр. 70|