ПЛАНИНАТА АРАРАТ
Нема ништо потажно од гробот на сестра ми,
освен гробот на мојата роднина, веднаш до нејзиниот.
До ден-денес не можам да се убедам во очи да ги гледам
тетка ми и мајка ми,
иако колку што повеќе се обидувам да избегнам
да го посведочам нивното страдање, тоа толку повеќе се чини
како судбина на нашето семејство:
секоја гранка од семејното стебло ѝподарува на земјата по едно женско дете.
Во мојата генерација го одложувавме бракот, го одложувавме раѓањето деца.
А и кога ќе се одлучевме, имавме по едно:
главно синови, не ќерки.
Никогаш не зборуваме за ова.
Но, секогаш ослободување е да се закопа возрасен,
некој оддалечен, како мојот татко.
Тоа е знак дека долгот можеби конечно е отплатен.
Всушност, никој не верува во ова.
Како и самата земја, секој камен овде
е посветен на еврејскиот бог
кој не се колеба да го одземе
синот од мајката.