Одење на прошетка

/, Литература, Блесок бр. 117/Одење на прошетка

Одење на прошетка

Одење на прошетка


Факт е дека ниту еднаш во животов не сум отишол на прошетка. Ме имаат носено на прошетка; но тоа е друга работа. Уште во времето кога гугав и си трчкав до дадилката ми недостигаа старите добри денови кога имав количка, а не знаев да одам. Кога пораснав, ми изгледаше дека единствената предност на животот во Лондон е тоа што никој никогаш не бараше да одам на прошетка. Самите недостатоци на Лондон – бескрајната бучава и турканица, загадениот воздух, нечистотијата што чека во заседа зад секој агол – ја обезбедуваат таа една предност. А секогаш кога бев со пријатели во село, знаев дека секој миг, освен ако не врнеше, некој веројатно одеднаш ќе речеше „Ајде да одиме да прошетаме!“ со тој остар заповеден тон што не би ни сонувал да го употреби во некој друг контекст. Луѓето, изгледа, мислат дека има нешто природно благородно и доблесно во желбата да се отиде на прошетка.

Секој што ја чувствува таа желба мисли дека има право да ја наметне својата волја врз секој кој си седнал удобно во фотелјата да чита. На стар пријател лесно е да му се каже само „Не“. Кога станува збор за познаник, пак, потребен е некој изговор. „Би сакал да можев, но“ – никогаш не ми текнува ништо друго освен „треба да напишам некои писма.“ Оваа формулација е незадоволителна од три причини. (1) Никој не верува во неа. (2) Те обврзува да станеш од фотелјата, да отидеш до бирото, да седнеш и да се преправаш дека пишуваш писмо некому додека прошетко-промоторот (кој едвај се воздржува да не те нарече лажго и дволичен) не се одвлечка од собата. (3) Не функционира во недела наутро. „Поштата е затворена до вечер“ ја запечатува работата; па ти преостанува само послушно да тргнеш.

Можеби шетањето заради самото шетање е навистина толку за пофалба и за пример колку што тврдат оние кои го практикуваат. Мојот приговор за него е тоа што го онеспособува умот. Многумина ми се фалат дека нивниот ум никогаш не работи толку добро како кога се клатат долж големата улица или преку некој рид или долина. Моето сеќавање на луѓето кои в недела наутро ме принудиле да учествувам во нивната авантура не ја потврдуваат таквата фалба. Искуството ме учи дека секоја вештина за подучување или забавување што ја имал некој гостин кога седнал на столче или застанал на тепихот крај каминот, брзо исчезнува кога ќе отиде со некого да прошета. Идеите што му доаѓаа во толкав број и со таква брзина во собата, каде се сега? каде е енциклопедиското знаење што го носеше со таква леснотија? каде е разгорената имагинација што блеснуваше како летна молња на која било тема што се дискутираше?

Лицето што беше толку подвижно сега е замрзнато; од убавите очи го снемало пламенот. Вели дека А. (нашиот домаќин) е добар од дното на душата. Педесетина метри понатаму, додава дека А. е еден од најдобрите луѓе што ги запознал. Чекориме уште едно двесте метри и вели дека госпоѓа А. е шармантна жена. Веднаш додава дека таа е една од најшармантните жени што ги познава. Минуваме крај една гостилница. Ми чита полугласно: „Кингс армс паб. Овластен да продава пиво и жестоки пијалоци.“ Предвидувам дека до крајот на прошетката ќе ги чита на глас сите натписи што ќе ги видиме. Поминуваме километар ипол. Минува крај еден патоказ. Го насочува својот стап натаму и вели „Аксминстер. 11 милји.“ Вртиме на една остра кривина на подножјето од едно брдо. Тој покажува кон ознаката и вели „Возете внимателно.“ Далеку напред, од другата страна на живата ограда по работ на патот, гледам мала табла. И тој ја здогледува. Го задржува погледот. И по некое време „Натрапниците,“ вели, „ќе бидат казнети.“ Кутриот! – ментално уништен.

АвторМакс Бирбом
ПреводКалина Малеска
2018-09-25T12:57:37+00:00 јануари 3rd, 2018|Categories: Есеи, Литература, Блесок бр. 117|