Не може да се избрише

(Поетесите коишто пишуваат на англиски и индиската политика)

Насетувам елемент на протест во неочекуван извор на поезија, најчесто познат по својот идеал на доблесната индиска жена. Тоа е епот „Рамајана“ (24.000 стиха, 4-5 век п.н.е.), што се смета за ади кави (прва песна), најстар поетски израз на индиската емоција. Мажот на Сита, благородниот Рама, кралот на Ајодија, од неа бара јавно да ја докаже својата невиност. Таа го одбива тестирањето со оган и се моли на Мајката Земја да ја прими. Нејзината чистота е толкава, што земјата се отвора за да ја прифати. Тонејќи пак во пазувите на мајката земја, таа исчезнува. Рама, благороден и доблестен, обврзан со кралската дарма на тоа време (соодветен начин на дејствување) доброволно ја изложува својата жена на јавно испитување. Сита, одговарајќи како „жена“, а не како кралица, протестира против правото на кралот по вторпат јавно да ја понижи.
Забрзано напред кон појавата на Индија како слободна нација, во 1947 година. Иронично, ситуацијата е сосема различна. Во 1975 година, индиската премиерка, жена/владетел, го посеа семето кое роди цела една низа протесна поезија. Декларацијата за итност на Индира Ганди создаде цело јато поети кои го обележаа индиското модернистичко книжевно движење. Жената, Политиката и Поезијата се тесно врзани во долгиот процес на политичката историја на Индија.
Општо гледано, женската поезија во Индија датира уште од првичните племенски песни на нејзините првични жители; песните Пали на будистичките калуѓерки од 6 век п.н.е., Сангам поетите од Тамил, како Андал и Ајвајар, посветените поети од Средниот век, како Мирабаи, Ратна Бај и Акамахадеви, Мудупалани, Бахинабај, Малак Бај Чандра и Саноја Хосанама од 17 и 18 век, до Баламони Ама (1909-2004, мајка на Камал Дас), и модернистичко-феминистичкиот тренд на индиските поетеси коишто пишуваат на англиски, започнувајќи со Камала Дас.
Независноста на Индија стана воден жиг за индиската поезија на англиски јазик. Критичарите во најголем дел се согласуваат на поделба на англиската поезија пред и по 1947 година. Борбата за слобода на Индија оди напоредно со патот на англискиот јазик од неговиот статус на „странски“ кон домашен јазик. Користен од првите општествени реформатори во прозата и поезијата, англискиот јазик станува подарок од колонијализмот токму во борбата против него. Иронично, поети коишто пишуваат на англиски јазик сè уште ја докажуваат и протестираат за својата валидност наспроти регионалните автори кои ја проблематизираат идејата за индиска автентичност кај англиските писатели.
Раниот 19 век (околу 1850-1900), го означи раѓањето на англиското писмо во Бенгалија како јазик на протест. Индиската поезија започна во Бенгалија како што се зацврстуваа позициите на Британците. Првите поети беа елита, поети од повисоките класи. Поезијата на англиски јазик постепено и наголемо се селеше од Бенгалија во Бомбај во делата на поетите на бомбајското претседателство. Подемот на нацијата неизбежно значеше и подем на жените. Делата на англиски на најраните општествени реформатори за време на оваа фаза се однесуваа на женски прашања. Раџа Рам Мохан Рој пишуваше за своето противење на експлоатацијата на женскиот чеиз, детските бракови итн. Р. К. Дат, поетот, интересно ја критикуваше површноста на ослободувањето на западните жени во овој период.
Тору Дат видно се истакнува како поетеса на ова време која пренесува чувство на љубов кон индиската земја, во кое може да се насети и глас на суштински протест:
„За своите дела ќе го добие тој својот дел / А јас за моите: така овде секој еден / си е пријател на својата потрага / по Вистината.“ – Тору Дат
Од 1900-1947: Првата четвртина на дваесеттиот век беше имитација на Романтизмот и Викторијанството. Се појавија романтичари и новоромантичари кои го изразуваа национализмот и ориенталната мисла. Тагоре, освен чествувањето како мистичен и национален поет, некои научници го сметаат и за феминистички поет. Неговите романи Чокер бали (Зрнце песок) и Гаре Бајре (Дома и надвор) се познати по смелите женски ликови. Поетеса што вреди да се спомене овде е Сароџини Најду, современичка на Тагоре и на Ауробиндо. Таа го заслужи името Славеј на Индија. (прва жена претседател на Индискиот национален конгрес). Национализмот, спиритуалноста, мистицизмот, романтизмот, љубовта кон земјата, индиските мотиви и темите во англиска форма се основата на нејзината поезија.
„Лесно, о лесно ја носиме, / Таа се свива како цвет на ветрот на нашата песна; / Лебди како птица на пената на бранот / Лета како смеа од усните на сонот. / Весело, о весело се лизгаме и пееме / Ја носиме со себе како бисер на низа.“ – „Носачите на паланквин“ – Сароџини Најду
„Со прстите држеше пехар со вино, / Лесно го подигна до рамнодушните усни. / Лесно го испи и го фрли пехарот… / Оф! Душата ми беше таму!“ – Сароџини Најду
Друга интересна забелешка е дека мажите поети од овој период, како Шри Ауробидно, ја користат иконографијата на божицата за да симболизираат сила и отпор:
„Мајко Дурга! Јавната на лав, со тризабец в рака, тело-убавина скриено во оклоп, Мајко, ти што даваш победа. Индија те очекува, желна да ти ја види личотијата. Слушај, о Мајко, слези на земјава, покажи се во оваа земја Индија.“ – „Химна на Дурга“, Шри Ауробиндо
Втората половина на дваесеттиот век донесе изобилие на поети, кои зборуваа за патриотизам и повикуваа на слобода, како В. Н. Бушан и ВК Гокак. Изобилуваа и хуманистички и мистички трендови. Во некоја смисла, марскистичкиот/левичарски поглед влијаеше на еволуцијата на литературата што се застапуваше за независност. Во голем дел, критиката е поделена во однос на поезијата што се застапуваше за независност. Возвишувани (К.Д. Нарасимајх и В.К. Гокак) и осудувани (Партасарти и други) како лирични, романтични и без реализам.
PWA: Здружението на прогресивни писатели, создадено меѓу 1932-1936 во Лондон и во Индија функционирало како чадор под кој се засолниле прогресивни писатели на сите јазици, иако доминирале оние со урду. Се позиционирало како „обединет фронт“ на писатели против империјализмот и како канал за давање глас на општествените реакционери.
Жените писатели (проза и поезија) споменати во документите на PWA се Рашид Јахан, Исмат Чугтај, Уша Дат, Разиа Саџад Захер, Арпита Дас, Шила Батија, Бината Рој, Ума Чакараварти, Сароџини Најду, Камалдеви Чатопадја, Сидика Бегум Севхарви, Анил ДќСилва, Махасвета Деви, Сулејка Санјал и Анупама Ниранџана. Кондапали Котесварама (р. 1925) пишувала песни за деца, за селаните и уметниците во Телугу.
Повремено, мажите поети од PWA се осврнувале на опресијата над жените:
„Она што не е видливо не може да биде Посебно / Минатото не ја виде твојата вредност / Ти можеш да создаваш пламен, не само солзи… Ти мораш пак да ја напишеш темата на твојата Историја / Стани љубов моја за да одиме заедно / Уништи ги идолите на Обичајот, скрши ги прангите на Традицијата / Ослободи се од ограничувањата на Задоволството, лажните идеи на Деликатноста“ – „Аурат“ од Кајфи Азми
Во третата четвртина на 20 век доаѓа до целосен процут на модернистичкиот тренд. Модернистичкиот сензибилитет се вкоренува во Индија во шеесеттите. Разбивањето на илузиите по независноста во шеесеттите најде совршен израз во модернизмот. Годините по 1947 година не донесоа златно доба, туку третиот свет беше пронижуван со социјални предизвици – раселеност, корупција, сиромаштија, пренаселеност, модернизација, бришење на базата на заедниците и индивидуалноста, и остана да се справува со загубите, хаосот и потрагата по идентитет. Свртени кон себе, интелектуални, иронични, сатирични и болни, такви беа гласовите на индиската пустина.
Во мноштвото мажи поети кои се појавија, поетесата која моќно ја стресе индиската книжевна сцена беше Камала Дас (единствената поетеса антологизирана од Партасарти во неговата збирка „Десет индиски поети на дваесеттиот век“). Конфесионална, автобиографска, имагистичка, сексуална, феминистичка, искрена, нејзината проза и поезија се издигнаа како ѕвезда која отвора можности за женскиот глас во индиската поезија на англиски јазик. Таа ги трасира патеките, беше контроверзна и осудувана, славена и барана. Потрагата по себеси беше, бесрамно, по женското себеси, материјализирано во телото. Во нејзините зборови пулсира емотивноста и ранливоста. Таа беше кандидат за Нобелова награда во 1984 година. Има премногу нејзини песни за цитирање, секоја од нив е симбол на поезијата на протест.
Да го погледнеме овој извадок од една прекрасна песна на Камала која ги спојува родовите прашања, политиката, мистицизмот, свеста за телото, националистичките прашања, прашањата за јазикот. Таа ја изразува модернистичката неудобност со англискиот јазик:
Не се разбирам во политика, но ги знам имињата
На тие на власт, и можам да ги повторам како
Деновите во неделата, или имињата на месеците, почнувајќи со Нехру.
Јас сум Индијка, многу кафена, родена во Малабар.
Зборувам три јазици, пишувам на
Два, сонувам на еден.
Не пишувај на англиски, ми рекоа, англискиот
Не ти е мајчин јазик. Зошто не ме оставите
На мира, критичари, пријатели, роднини што ми доаѓате на гости,
Сите вие? Зошто не ме оставите да зборувам
На кој сакам јазик? Јазикот што го зборувам
Станува мој, неговите изместувања, необичноста,
Сите мои, само мои.
Полу англиски е, полу индиски, можеби и смешен, но искрен,
Човечки е како што и јас сум човечка, не
Гледате ли? Зборува за моите радости, за моите копнежи,
За моите надежи, и ми користи како гракањето
На гавраните или рикањето на лавовите, тоа
Е човечки говор, говорот на умот што е
Овде а не таму, ум што гледа и слуша и
Е свесен. Не е глувиот, слеп говор
На дрвјата на бура или на монсунските облаци или на дождот или на
Неразбирливите мрморења на молњата
Клада. Бев дете, а подоцна ми
Кажаа дека сум пораснала, оти станав висока, рацете и нозете
Ми отекоа и на две-три места ми пораснаа влакна.
Кога побарав љубов, не знаејќи што друго да побарам
Тој довлечка едно шеснаесетгодишно момче во
Спалната и ја затвори вратата. Не ме тепаше
Ама моето тажно женско тело се чинеше толку натепано.
Тежината на моите дојки и материца ме згмечи.
Жално се смалив.
Потоа… облеков кошула и
Панталоните на брат ми, си ја исеков косата и ја скрив
Својата женскост. Облечи сари, биди девојка
Биди жена, ми рекоа. Биди везилка, биди готвачка,
Биди кавгаџика со слугите. Прилагоди се. О,
Припаѓај, извикаа редарите. Не седи
По ѕидови, не ѕиркај низ нашите со тантела украсени прозорци.
Биди Ејми, или биди Камала. Или, уште подобро,
Сепак, биди Мадхавикути. Време е
Да си избереш име, улога. Не се преправај…
Кој си ти, го прашувам секого.
Одговорот е, јас сум. Кај било и
Секаде, го гледам оној што себеси се нарекува јас
На овој свет, тој е добро спакуван како
Меч во својата корица. Јас сум таа што пие осамена
Пие во дванаесет, на полноќ, во хотели во туѓи градови.
Јас сум таа што се смее, јас сум таа што води љубов
А потоа, се срами, јас сум таа што лежи на умирање
Со тропалка во грлото, јас сум грешница,
Јас сум светица. Јас сум возљубена и
Предадена, немам радост што не е твоја, немам
Болки што не се твои. И јас себеси се викам јас.

– „Вовед“ од Камала Дас
Во извесна смисла, песната на Камала Дас го одзема здивот со изјавата дека за жената, политиката и протестот не се содржат само во надворешните социо-политичко-економски структури; борбата против секаков вид опресија го вклучува и телото на жената. Границата на тоа што е политичко се редефинира не само како индивидуално, туку индивидуално како месо и душа. Таа не бара компромиси. Нејзината борба за еднаквост инсистира на прифаќање на телото и месото исто толку реално како и нацијата и патриотизмот.
Нејзината поезија потсетува на Мирабај, поетеса мистик од 15 век, бесмртна во современа Индија. Најчесто спиритуализирана, она што се заборава е дека нејзините песни се исто толку еротски колку што се возвишено спиритуални, како и бунтовни кон социјалните прилики на тоа време. Скорешните преводи на нејзините дела на Запад се направени од Ендрју Шелинг. Слободната верзија на Роберт Блај потсетува на Камала:
Нешто посегна и ми ги извади гредите од очите, / Има копнеж, по неговото тело, по секое влакно од тоа темно тело, / Лицето необично му личи на месечината, го видов од страна, насмевнато, / Семејството ми вели: Да не си го видела уште еднаш! И потивко навестуваат нешто / Но моиве очи имаат свој глас; се смеат на правилата, и знаат чии се. / Верувам дека можам на раменава да понесам сè што сакаш да кажеш за мене, / Мира вели: Без енергија да подигнам планини, како да живеам?
„Јас само дишев“ од Мира Бај, во превод на Роберт Блај
Надреалистичниот кихотовски допир на Менка Шивдасни е сепак феминистички:
…Најдов некои крилја – / Којзнае кај биле сиве овие години? / Беа малку извалкани, / Ама штом ги ставив / На нивните ’рѓосани шини / Видов дека работат / Сега се дружам со птиците.
Жената-птица
Современата женска политичка поезија не ја губи од вид надворешната арка. Мена Кадасами се цитира како првата поетеса на англиски јазик во историјата на далитската книжевност. (Далитската книжевност се оние дела кои се однесуваат на потчинетоста на пониската каста). Таа прераскажува националистички, религиозни, социјални и културни наративи:
Богот Брама е татковски лик со четири лица и мрачен лик / кој ни ги заеба животите
И:
Разбираме / Зошто боговите на повисоката каста / и нивните многупати омажени добри девојки што ги ебат татковците, / девици вегератијанки о толку чисти божици / во нивните златни кочии / не доаѓаат на нашите улици.
– Мена Кандасами
И во „Лошите духови“ (извадок) зборува за далитите:
Како и да е, нема многу живот во нашите тела. / Ние сме души. Залутани души. Сепак, еднаш / со вкус на духови, гниеме. Гниеме. / Сети се, гниењето е долг процес… / Ден по ден, стануваме мртви студени и полека / Животот се измолкнува, како мрзлив црв. / На крај, умираме. / Умираме.
Прамила Венкатесваран цитира друго социјално движење:
Проклет да ти е пресметливиот ум, / ми нуди пари што ќе нè кремираат / на непостоечка земја / твоите измислици на цивилизиран јазик. / Сега ти е лесно да ни ја замислиш смртта, да ја избришеш додека / го палиш светлото да си го поплавиш денот / со нова вода, брег, небо, / нашите тела, подготвени за метал / и за планини од цемент. / Сонцето е силно денеска. / Гавраните се собираат, гласно.
– „Бдеењето го глад (за штрајкувачите со глад од Нармада Бахау Андолан)
Честите и тековни политички турбуленции во осумте држави на Североисточна Индија ги опишуваат поетесите од тој регион. Удипана Госвами, Маманг Дај, Мона Зоте, Темсула Аао, Иром Сармила, итн. Нејзината збирка „Ја нарековме Црвената река: поезија од бурната татковина“ зборува за востанието, миграцијата, конфликтите, милитаризацијата, национализмот, раселеноста, итн. Нејзината страница е http://www.jajbori-mon.blogspot.com).
Во „Рез“ на Мона Зоте:
Едно момче и неговата пушка, таква слика ќе послужи / Да го резимира нашето време / Да ги дефинира црвените езера / И острите како жилет ридови на нашиот ум. / Таму ова место никогаш не се менува, никогаш нема / Ќе продолжиме да избираме сива сол, лоши патишта. / Некои жолти цветчиња за жал, алкохол пред пријателството… / Кеш за мир, божјата очајна насмевка. Ако мислиш почнувам да жалам / Што останав и да ги клоцаш гробовите / (ако не ја извадиш ак-47) / Сети се / водените лилјани ќе те вратат.
Ужасната сиромаштија во метрополата Мумбај се гледа во оваа песна:
Безимени сме, безлични / скриени по картони / Залулкани во партали / нашите деца / се плашат од булдожери… Се обидуваат да нè избришат / Но ние сме отпорни / премногу адаптирани на постоењето / или на ништото.
– „Уште еден куп капи“ од Мерилин Бајрос Норонха
Поетите од дијаспората додаваат уште еден слој на комплексност на протестот. Песните на Дебџани Чатерџи се кратки и остри како шило. Во оваа се зборува за политиката на бришење и идентитетот:
Пред да влезе во училницата: / го соблече палтото, ракавиците и чунито, / ментално си ги собу чевлите за влегување / во храмот на секуларната мистерија.
Ги остави и своите: / Јазик, име, идентитет; / Ја стави маската на уредниот конформизам, / Подготвена за лекции по културна анонимност.
– „Азиско дете влегува во британска училница“ од Дебџани Чатерџи
Идентитетот/потрагата, состојки на протесната поезија, ја земаат формата на пре-пишување на религиозната иконографија и менување на светото во профано, како во песните на Мишел Кахил. Во „Парвати во Дарлингхурст“, Шива безмилосно се хуманизира:
Им се потсмевавме на Пуританците, нашето рандеву не беше хималајска / пештера, туку хотелски кревет, а јас облеков хулахопки… Сакав само убаво да си поминам, се колнам како што реката / ми е сестра, дека овој човек не ми беше ниту сонце ниту небо /
Со подеднаква ноншалантност, Кахил се навраќа на Кали во „Кали од странство“ со гордост зголемувајќи го нејзиното иконично значење со современата релевантност со референции од секојдневниот жаргон и медиумите: нашата современа судијка Џуди денеска не си ја средила косата.
Прамила Венкатесваран, современа поетеса од дијаспората која пишува на англиски, зборува во име на Драупади, друга жена протагонист во друг голем еп: „Махабхарата“. Митот коснтантно се преработува со цел да се отфрли и самото архетипско однесување кое го модулира гласот на жената:
Зборуваш за големи нешта, / да си го вратиш кралството, / но што со твојата дарма кон мене, / твојата Драупади? А со љубовта? / Го сакам едноставното, / почетокот кога љубовта го создаде / универзумот а универзумот одговори. / Не ја сакам поезијата на вжештеноста, / на егзотиката, големите вистини, откритија / Не сакам да одам кон хоризонтот порабен / со огнени огради. Духот ми е отпорен, без сомнеж / и покрај силувањето во дивите раце на демонот, / твојата тишина е постудена од смртта. / Слушај, нема да бидам пион, нема да бидам нема / Време е да ја оставиш, Јудхиштира, / твојата будалеста дарма; / готова сум.
(извадок) Дармата на Драупади
Судееп Сен потврдува дека современите иондиски поети што пишуват на англиски се ослободени од колонијалните остатоци и од потребата за политичка поезија и можат со леснотија да ја прошират нејзината арка. Меѓутоа, како што покажавме во трудот, современата индиска поезија на англиски јазик во Индија и во странство не се дистанцирала од протестот. Окото на поетот не може да биде слепо или да се сврти на страна. Во човечкото битие има внатрешен порив да се ослободи и со благодарност можеме да кажеме дека конечно, според зборовите на Прагета Шарма можеме да се заглавиме во зборовите на поезијата:
Може да се заглавиме во поезијата / во нештата / на кои им требаат атрибути кога / не можеме да ги обоиме.
– „Драг поет“

Библиографија:
1. Journal of Alternative Perspectives in the Social Sciences ( 2009) Vol 1, No 2, 281-301 281. Post Independence Indian English Poetry. Shaleen Kumar Singh, Ph.D., C S J M University Kanpur, India.
2. Background to Indian English Poetry http://www.tmv.edu.in/ Tilak Maharashtra Vidyapeeth Disatnce Education
3. Anthems of Resistance: Progressive Urdu Poetry. Ali Husain Mir and Raza Mir
4. Sudeep Sen interview Time s of India. Sudeep Sen: The best English poetry by Indians is as good as Indian fiction, Times of India Srijana Mitra Das. Sep 19, 2012:
5. The Harper Collins Book. English Poetry. Edited by Sudeep Sen.
6. Signposts, Bengali Poetry since Independence. Edited by Prabal Kumar Basu. Rupa, p ress, India.
7. Grace and Mercy in her Wild Hair. Selected poems to the mother goddess. Translated by Leonard Nathan and Clinton Seely. Foreword by Andrew Schelling. Hohm Press.
8.The country without a post office. By Agha Shahid Ali. Norton Press. USA.
9. Indivisible.
10. The Dance of the Peacock. An Anthology of English Poetry from India. Edited by Vivekananda Jha.
11. Various websites for compilation of poetry.
12. http://www.the-criterion.com/V4/n1/Purnima.pdf ‘Poetry of protest and confession: The poetry of Kamala Das.’ By Purnima Bali
13. http://www.academicjournals.org/ The real feminists in Indian English Writing: Kamala Das and Imitaz Dharkar.
14. Venomous Touch: Meena Kandasamy and the Poetics of Dalit Resistance by Abin Chakraborty

Поети:
1850-1900: Henry Derorizo, Raja Ram Mohan Roy, Toru Dutt, R.N. Tagore, Michael Madhusudan Dutt, Kashiprasad Ghose, Gorro Chand Dutt, R.C Dutt
1900-1947: Meherji, A.F. Khabardar, N.B. Thadhani, Nizamat Jung, Ananda Acharya, Sarojini Naidu, Tagore, Aurobindo and Harindranath Chattopadhyay
Втора четвртина на 20 век: V.N. Bhushan, S.R. Dongerkery, T.P. Kailasam, N. Krishna Murti, V.K Gokak,A, Nolini Kant Gupta, Dilip Kumar Roy, E.L. Vaswani, Nirodvaran, K.D. Sethna, Nishi Kanto, and Themis.
Поети на PWA: Sahir Ludhianvi, Kishwar Naheed. Josh Malihabadi, Sahir Ludhianvi, Israr-ul-Haq Majaz, Kaifi Azmi, Premchand, Ali Sardar Jafri, Faiz Ahmad Faiz, Majrooh Sultanpuri,and Makhdoom Mohiuddin, Mohammad Iqbal and Rabindranath lent, Sri Sri, Umashankar Joshi, Gurbaksh Singh, Anna Bhau Sathe.
Трета четвртина на 20 век: Dilip Chitre, Kamla das, Amrit Gangar. Jayant Mahapatra, Nissim Ezekiel, Neeraj Sinha, Melani Silgardo, I.K. Sharma, G.V.J. Prasad, Nag Bhushan Patnayak, Navroz Modi, A.N. Dwivedi, Nar Deo Sharma, O.P. Bhatnagar, D.H. Kabadi, R.C. Shukla, Arun kolatkar, Pritish Nandy, Bibhu Padhi, Niranjan Mohanty, R.K. Singh, Keki N. Daruwala, and Baldev Mirza, Jussawalla, Das, Mehrotra, Ramanujan, Patel, Nandy.
„Гласови на итност“, приредена од Џон Олив Пери: Dilip Chitre, Kamla das, Amrit Gangar. Jayant Mahapatra, Nissim Ezekiel, Neeraj Sinha, Melani Silgardo, I.K. Sharma, G.V.J. Prasad, Nag Bhushan Patnayak, Navroz Modi, A.N. Dwivedi, Nar Deo Sharma, O.P. Bhatnagar, D.H. Kabadi, R.C. Shukla, Arun kolatkar, Pritish Nandy, Bibhu Padhi, Niranjan Mohanty, R.K. Singh, Keki N. Daruwala, and Baldev Mirza
Модернистички поети, 60-ти и 70-ти години на 20 век: Adil Jussawalla, Das, Arvind Krishna Mehrotra, A.K Ramanujan, Patel, Pritish Nandy, Kamala Das, Eunice de Souza and Shiv Kumar, Agha Shahid Ali, Saleem Peeradina, Manohar Shetty, Vikram Seth and Imtiaz Dharker, Keki Daruwalla, Parthasrathy, Dom Moraes and Dilip Chitre.
Современици: Melanie Silgardo, Bibhu Padhi, , Sanjiv Bhatla, Charmayne De Souza, Hoshang Merchant, Tara Patel.
Современици: Dance of the peacock, An anthology of English Poetry from India, Edited by Dr. Vivekananda Jha: Наведени преку 150 поети.
Современици: The Harper Collins Book. English Poetry. Edited by Sudeep Sen: Aditi Makhado, A J Thomas, Amit Chaudhuri, Amitava Kumar, Anand Thakore, ANanya S. Guha, Anindita Sengupta, Anita Nair, Anjum Hasan, ANupama Raju, Arundhati Subramaniam, Aryanil Mukherjee, Bhanu Kapil,Bibhu Padhi, C.P. Surenderan, Chitra Banerjee Divakaruni, Daljit Nagra, David Dabydeen, Debkani Chatterjee, Deepankar Khiwani, Desmond L. Karmawphlang, Diane Mehta,Gayatri Majumdar, H. Masud Taj, Imitiaz Dharkar, Jeet Thayil, Jerry Pinto, John Siddique, Judith Lal, Karthika Nair, Kavita Jindal, Kazim Ali, Kynpham Sing Nongkynrih, Leela Gandhi, Mahendra Solanki, Makarand Paranjape, Mani Rao, Marilyn Noronha, Maya Rani Khosla, Meena Alexander, Menka Shivdasani, Michelle Cahill, Michelle Yasmin Valladares, Monica Ferrell, Monica Mody, Neelanjana Banerjee, Prageeta Sharma,Prisiclla Uppal, Priya Sarukkai Chabria, Purvi Shah, R. Raja Rao, Rabindra K. Swain, Raman Mundair, Ranjit Hoskote, Ravi Shankar, Reetika Vazirani, Reshma Aquil, Rishma Dunlop, Robin S. Ngangom, Rukmini Bhaya Nair, Sampurna Chattarji,Sandeep Parmar, Shanta Acharya, Sharmila Voorakkara, Siddhartha Bose, Smita Agarwal, Sridala Swami, Srikant Reddy, Srilata K, Subhashini Kaligotla, Sudeep Sen, Sudesh Mishra, Sujata Bhatt,SUmmi Kaipa, Tabish Khair,Thachim Poyil Rajeevan, Tisahni Doshi, Usha Akella, Usha Kishore, Vijay Nambisan, Vijay Seshadri, Vikas K. Menon, Vikram Seth, Vivek Narayanan.
Дијаспора во САД: Pramila Venkateswaran, Reetika Vazirani, Vandana Khanna,Mohammad Faisal Hadi, Maya Khosla,Tanuja Mehrotra, Vijay Seshadri, Bhanu Kapil, Kazim Ali,Summi Kaipa,Vikas Menon,Minal Hajratwala, Sejal Shah, Neelanjana Banerjee,Amarnath Ravva, Mytili, Jagannathan, Srikant Reddy,Prageeta Sharma, Sasha Kamini Parmasad, Vivek Jain, Ro Gunetilleke, Amitava Kumar, Sachin B. Patel, Bushra Rahman, Usha Akella, Shailja Patel, Ravi Shankar, Aimee Nezhukumatathil, Ravi Chnadra, Ralph Nazareth, Meena Alexander, Faisal Mohyuddin,Dilruba Ahmad, Bhargavi C. Mandava, Reena Narayan, Homraj Acharya, R.Parthasarathy.