ДВЕ АВАНТУРИСТИЧКИ ПРИКАЗНИ ЗА ВРАЌАЊЕТО НА УКРАДЕНИТЕ ДЕЦА

Кога со Дора стигнав на Шипхол, каде нè чекаа пријателите, сите весели и насмеани, кога со раката на Дора поминав низ онаа стаклена врата, почнав на глас да плачам, во тој час, не претходно, почувствував празнина во левата рака која не ја држеше Нина. И натаму сум стаклена, ранета, измалтретирана, изморена до сржта. За себе не ми се пишува. Кога можам, спијам, немам проблем со несоница, ми се чини дека би можела да спијам цела година без будење, толку сум изморена. Чекам да ја вратам Нина. Психологот ми кажа дека морам да чекам да ме повика и побара да дојдам по неа, дека е постара и дека со своите дванаесет години е способна да ја донесе таа одлука. Дека не можам да ја земам сега како што ја одведе татко ѝ, без мое знаење и сакање, ако не сакам да го повторам неговото злодело. Чекам и молчам за тоа чекање, никому за тоа чекање ништо не зборувам. Ако тоа го дочекам, да, има во мене сила, ќе преживеам сè.
Амстердам, август 1996.